დეიდა, თუ შეიძლება......

     პირველად ალბათ საბავშვო ბაღში მაწყენინეს, მაგრამ არ მახსოვს.
 
     მერე სკოლაში შემიყვანეს. სადღაც, სოლოლაკში. იქაც ერთადერთი მოგონება ისაა რომ მახსოვს ეზო და ფიზკულტურის გაკვეთილები გვქონდა, სადაც ორდროშობანას ვთამაშობდით.
   მერე ისევ სკოლაში შევედი. უკვე პირველ კლასიკურ გიმნაზიაში სადაც 2 კლასიდან სიკვდილამდე ვიყავი. (მაშინ რატომღაც 1 კლასი არ გააჩნდა ჩემ სკოლას)
  მოკლედ პირველად ალბათ სკოლაში მაწყენინეს. ზუსტად არ მახსოვს იქ პირველი იყო თუ არა.
 

დღეს მე გაბრაზებული ვარ. საერთოდ სხვა თემაზე მინდა წერა. არ მრცხვენია! არ მერიდება ამ ელექტრონული დღიურის წარმოებია და არც იმის გაფიქრება მაშინებს, რომ ნებისმიერი ადამიანი შეძლებს ჩემი განცდების წაკითხვას. ზოგი სწორად აღიქვამს, ზოგს სიცილად არ ეყოფა.

 but i don't care.

        ამასწინათ ვაკანტური დრო გამიჩნდა და ა პუნქტიდან ბ-მდე სანამ მივიდოდი, შუაში, ერთ-ერთ იმ ათას სოკოსავით მოდებულ კაფეთაგანში შევედი რომელთა ნაკლებობასაც თბილისი არ უჩივის.

       დავჯექი ასე მარტო, ამერიკულად და ყავა შევუკვეთე.
შემოცუქცუქდა სამი გოგოშკა. ჩემს გვერდით დასხდნენ და დაიწყეს ქოთქოთი.

თავიდან არ ვუსმენდი და ჩემი პრობლემის გადაწყვეტრას ვლამობდი ჩემსავე დაბინძურებულ გონებაში, მაგრამ მას მერე რაც ყავაც დავლიე და დრო მაინც ოხრად მქონდა რა ვქნა, ვაღიარებ და ყური მიმეგდო.

      მათ შორის ერთი, ყველაზე აქტიური როგორც მერე გავიგე სახელა მაშო-ორ მასზე იდიოტივით მიშტერებულ  დაქალს ლიზას და ლიზის დიდი მონდომებით უყვებოდა გერმანიის ამბებს.

        "აუ ბერლინი ძააააააან მაგარია. მამაჩემის ვიზა ელექტრონი მქონდა და გოგო გავიტანე პრადა და ზარა" ( აქ აღსანიშნავი და სასაცილოა ის ფაქტი, რომ გოგოს ზარა მაგარი ბრენდი გონია და პრადასთან ერთად მოიხსენიებს საშუალო ფენასა და სტუდენტებზე გათვლილ, დაბალფასიან და შეძლებისდაგვარად მაღალხარისხიან ბრენდ-ზარას. მოკლედ)

           ლიზას და ლიზის აღფრთოვანებას ამ წინადადებაზე-საზღვარი არ ქონდა.
დაახლოებით მსგავს სისულელეებზე საუბრობდნენ, უფრო სწორად მაშო ქოთქოთებდა და ესენი უსმენდნენ.

          "გოგო ეს ბოტები ლიკუნამ ჩამომიტანა ეხა რო ლონდონში იყო იქიდან, 280 ფუნტი მიუცია ხოა დაცემა?"

ამ წინადადებაზე ვეღარ მოვითმინე და ჯერ თვალი გავაპარე მისი ბოტისკენ, მერე ჩამეფხუკურა და რომ არ მიმხვდარიყვნენ რომ დავცინი, ეს სიცილი სწრაფად და ოსტატურად გადავზარდე ხველებაში.

      ბოტი იყო პირადად ჩემ მიერ ბაზრობაზე ნანახი და 50 ლარად შეფასებული ბოტის აბსოლუტური ანალოგი. თუმც რა თქმა უნდა შესაძლოა ვცდებოდე :)

        ამ დროს კაფეში პატარა ბავშვი შემოვიდა. ხელში ხატები და საეკლესიო კალენდარი ეჭირა. მე ოთახის ბოლოსკენ ვიჯექი ამიტომ სანამ ჩემამდე მოვიდოდა ჯერ რამდენიმე მაგიდა უნდა გაევლო.

     მოვიდა ჩემამდეც.
"დეიდა, იყიდე რა კალენდარი, ბარბარობა და ნიკოლოზობა მოდის და გეცოდინება"
მითხრა სევდიანად და ოდნავ მუდარანარევი ხმით.
     კალენდარი არ მინდოდა არც ხატი. ვიცი ბავშვებისთვის ფულის მიცემა არ შეიძლება და ამით მათ უსაქმურობისკენ უბიძგებ, მაგრამ ძალიან მომინდა და ჩემს საფულეში არსებული 5 ლარიდან, 1 ლარი მას შევთავაზე.

    ძალიან ეწყინა.
 არ ვარ მე დეიდა მათხოვარი თუ გინდა იყიდე ხატი თუარადა აღარ შეგაწუხებო.
ისე შემრცხვა სად გავმქრალიყავი არ ვიცოდი.

  ვიყიდე კალენდარი და წმინდა ნინოს პატარა ხატი.
ბავშვმა მადლობა მომიხადა და მაშოს ლიზის და ლიზას მაგიდას მიადგა.

"შეიძინეთ ხატი ან კალენდარი 1 ლარად" სთხოვა ბავშვმა, მომიღიმარი სახით, ნიკაპით ჩამოემხო მაგიდას და მარჯვენა ფეხის ქანაობა დაიწყო.

  მე აბარგება დავიწყე ამ ჩემი კალენდრიანად. ქურთუკის ღილებს ვიკრავი რომ უცებ კივილი შემომესმა:

   -"ხელი გაუშვი შე ძუნძგლიანო აუ დაცვა დაცვა არააა, გაათრიეთ ფუუუუუუუ"
   კიოდა მაშო.
კიოდა იმიტომ რომ ბავშვს მისი ბრჭყვიალა ჩასადებში გაწკეპილი აიფონი მოეწონა და გადიდებული თვალებით ხელი დაადო და თქვა :" ვაააა"

  სად იყო და სად არა, გაცეცხლებული ოფიციანტი მოვარდა, ბავშვს ხელი მკლავში ჩაავლო და თვალის დახამხამებაში კაფიდან გაისროლა.

  ფანჯარაში დავინახე როგორ თავჩაღუნულმა ამოიღო ჯიბიდან ხურდები, გადათვალა, სიცივისგან მომუჭულ ხელებში ჩაიორთქლა, მძიმედ ამოისუნთქა და ფეხებისთრევით აუყვა ქუჩას.

  მერე ჩემს გვერდითა მაგიდას გავხედე, სადაც კმაყოფილი მაშო ხარბად ქაჩავდა რაღაც წვრილ სიგარეტს და უზარმაზარი ქოლგებიანი და ხილით გაფორმებული ჭიქიდან ვარდისფერ სითხეს სვამდა, ლიზა და ლიზი კი ისევ ისეთივე იდიოტური სახეებით შესცქეროდნენ და უსმენდნენ მის პუტუნს.  საოცარი აგრესია გამიჩნდა, უხეშად დავასრულე აბარგება, მათ მაგიდასთან მივედი, კალენდარი დავუდე, კალმით 28 აგვისტო შემოვუხაზე, ბოროტი ადამიანი ხართქო ვუთხარი და წამოვედი, წამოვედი ზუტად ისეთივე მძიმე ნაბიჯებითა და ღრმად დახრილი თავით, როგორც ის ბავშვი რომელიც ყიდდა კალენდრებს იმისთვის რომ საღამოს პური ეყიდა.....