უცნაური.....ა......

        ელენემ და სანდრომ ერთმანეთი ინტერნეტით გაიცნეს. წლების წინ, მაშინ, როცა ფორუმები მოდაში იყო.
        ინიციატივა ელენეს ეკუთვნოდა, სანდროს გამორჩეული წერის მანერით მოიხიბლა, დაახლოებით ერთი კვირის განმავლობაში აკვირდებოდა და ბოლოს მიწერა, პმ-ში.
     

 სანდროც გამოეხმაურა.
დაიწყეს ურთიერთობა. ნელ-ნელა ამ ჩარჩოებს გასცდნენ და "სკაიპში" გადაიზარდნენ.
საათობით საუბრობდნენ. აბსოლუტურად ყველა თემაზე. დღის ნებისმიერ მონაკვეთში. ელენე ხშირად სპეციალურად სანდროსთან სასაუბროდ დაბრუნებულა სახლში ადრე.
         მერე ურთიერთობა დაიკარგა. რატომ არცერთმა არ იცოდა.
არა, მე ვიცი, იმიტომ რომ ელენეს ძალიან ბევრი და თავბრუდამხვევი რომანი ჰქონდა ირგვლივ გარსშემორტმული, ისე, როგორც აგარაკის ვერანდაზე ანთებულ ნათურას ღამის პეპლების ჯგრო.
     

  ასე გავიდა 4 წელი.


სადნრო სწავლობდა, სპორტს მისდევდა, მერე მუშობა დაიწყო, მოკლედ ჩვეულებრივი ახალგაზრდა ადამიანივით ცხოვრობდა. ჰქონდა პატარ პატარა გატაცებები, მაგრამ არაფერი სერიოზული.
      ელენე ამ დროს ხარბად ეწაფებოდა ყველა მის ცხოვრებაში უკვდავების წყაროს სახით წარმოჩენილ ახალგაზრდა მამაკაცს და ცდილობდა ის ერთადერთი და სამუდამო ურთიერთობა აეწყო რომელიმესთან, მაგრამ სამწუხაროდ ის მათზე ძლიერი იყო და ბოლოს უსარგებლოდ გამოწურული ლიმონივით, ყველას ნაგვის ურნაში ისროდა.
       მისი უკანასკნელი რომანი 2 წლის განმავლობაში, ცეცხლზე შემომდგარი და მოსახარშად განწირული ლეღვის მურაბასავით ბუყბუყებდა, თუხთუხებდა და "სუნთქავდა".
       თუმცა ეს ლიმონიც გამოწურა ელენემ და თუმც დიდი გაჭირვებითა და გულისწყვეტით, მაგრამ მაინც გადააგდო ნაგავში თანაც იმ განცდით, რომ აწი ლიმონს საერთოდ აღარ მოიხმარდა.
       
თბილისში ერთი ჩვეულებრივი დილა გათენდა. სანდროს უნივერსიტეტის საფოსტო ყუთში რაღაც გაურკვეველი მეილი დახვდა, რომელიც ლექსების კონკურსზე იუწყებოდა რაღაცას. აქ გაირკვა ის ფაქტიც, რომ სანდრო საკმაოდ კარგ და სოლიდურ ლექსებს წერდა. ჰოდა განიზრახა თავისი ერთ-ერთი ლექსის კონკურსატად გამოცხადება.

   ჩაფიქრდა, მასზე გასამგზავრებლად ყველაზე წარმატებული ლექსი უნდა აერჩია, რისვისაც კომპეტენტური ჟიური სჭირდებოდა.
           სქესი-მდედრობითი, რადგან მისი ყველა ლექსი ამ სქესს ეძღვნებოდა. ჰმ... სასურველია პოეზიის მოყვარული, მასში გათვითცნობიერებული.... და კიდევ ერთი აუცილებელი პირობა! სანდროს პიროვნება მისთვის ნაკლებად ცნობილი უნდა ყოფილიყო.
           ელენეს მიწერა........
           შეხვდნენ. ვერის პარკში.
           ელენე გიჟობდა, აქტიურობდა, სანდროს მოეჩვენა, რომ ცოტას ეპრანჭებოდა კიდეც. სიგარეტს ღერი-ღერზე ეწეოდა და თან გამომწვევად უყურებდა თვალებში. ხანდახან, როცა დაცვა მათ ტერიტორიას გასცდებოდა, სკამზე სასაცილოდ შემოაწყობდა ხოლმე ფეხებს და პატარა გოგსავით უცინოდა.
            სანდროს ელენე მოეწონა.
            ლექსი აარჩიეს.
        საღამოს მესიჯი აკრიფა... მერე წაშალა. არა, ისევ აკრიფა. შეასწორა, დახვეწა და ელენეს გაუგზავნა.
       
           ძალიან მოეწონა ელენე. რომელიც იმ პერიოდში თავისუფალი იყო.
            ელენემ უპასუხა. მთელი ღამე ისაუბრეს.
     ასე გაგრძელდა დაახლოებით 1 თვე. ორივე მოუთმენლად ელოდა ღამის 12 საათის დადგომას, რატომღაც მათდაუნებურად ეს დრო დაითქვა მიმოწერის წამოწყების დროთ.
       

    1 თვის მერე ისე შეხვდნენ ერთამენთს, თითქოს მთელი ეს წლები ამ მოვლენას ყოველდღიური სახე ჰქონდა. სინამდვილეში ორივე გულის ამოვარდნამდე ნერვიულობდა და ცდილობდა მობილიზება მოეხდინა.
            სასაცილოა მაგრამ ისევ პატარა სკვერში წავიდნენ.
            ისაუბრეს ბევრი. ისაუბრეს ბევრზე. ისაუბრეს ბევრნაირად. 1,2,3,4,5 საათი.
 ცალკე ელენეს ტელეფონი რეკავდა 10 წუთში ერთხელ, ცალკე სანდროსი...  ორივეს მეგობრები ეძებდნენ.
     

      მერე სანდრო ელენეს ახლოს მიუჯდა და თვალებში ყურების პოზა, მოხვევის პოზაში გადაიზარდა. მთვარე ამოიგლისა ცაზე და ჭორიკანა მეზობელივით ხარბათ დააცხრათ თავზე, მაგრამ იმდენად ლამაზი იყო, რომ არცერთს არ აღიზიანებდა. პირიქით, უყურებდნენ და დაუმეგობრდნენ.
         
   ერთმანეთის სუნთქვას და გულის ძგერას ითვლიდნენ.
ორივეს უნდოდა რაღაც ეთქვა, ექნა მაგრამ თითქოს არარსებული ხუნდები გასაქანს არ აძლევდნენ.
             ბოლოს ელენემ აკოცა სანდროს. დიდხანს და ვნებიანად კოცნიდა. სიყვარულით კოცნიდა, ოღონდ გაუგებარია საიდან ან რატომ უყვარდა.
            მაგრამ უყვარდა.
   

       1 თვე მალავდნენ რომ ერთად იყვნენ.
       1 თვე ყოველი საღამოს 10 საათზე ერთმანეთს ხვდებოდნენ და სეირნობდნენ. ყველგან.
       ბოლოს გამოტყდნენ. მაგრამ ეს ალბათ უფრო საბოლოოდ საკუთარ თავთან გამოტყდომა უფრო იყო, ვიდრე საზოგადოებასთან.
       სანდრომ ელენე, ელენემ სანდრო შეისისხლხორცა.

        7 თვეა ყოველ დღე ყოველ წამს, ყოველ წუთს ან ერთმანეთის გვერდიგვერდ, ან ერთმანეთზე ფიქრში ატარებენ.
        იჩხუბეს უკიდეგანოდ ბევრი და უკიდეგანოდ ბევრ რამეზე.
        შერიგდნენ ისე რომ არავის გაუგია.
        ელენემ ძლიან ბევრი შეცდომა დაუშვა და სანდრომ ისინი აპატია...
    უერთმანეთოდ ვერ ძლებდნენ, ისე, როგორც ექსტრემალი ადრენალინის გარეშე, ნარკომანი-ნარკოტიკის, მოცურავე-წყლის, მხატვარი-საღებავის, მსახიობი-სცენის და ა.შ.


         დღეს მარტო "მე" და მარტო "შენ" გადაიზარდა "ჩვენ"-ში.
         დღეს ოჯახის შექმნა უნდათ.
         დღეს ისინი ამისთვის იბრძვიან და არა მხოლოდ ამისთვის.

ელენეს ძალიან ბევრი პრობლემა დააძლევინა სანდრომ. ელენე დარწმუნდა საკუთარ თავში და იცის, რომ აღარასდროს აღარ შეიცვლის გადაწყვეტილებას.

            სანდრო, ელენეს შენ უყვარხარ, სულ ეყვარები და გთხოვ, აღარასროს, აღარაფრის აღარ შეგეშინდეს. უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე!